Στην εποχή μας, η διαχείριση ενός εστιατορίου, φαντάζει μια εύκολη και διασκεδαστική εμπειρία που όμως για τα 3/5 των νέων επιχειρήσεων στον τομέα γίνεται ένας πραγματικός εφιάλτης που τα οδηγεί εν τέλει στο κλείσιμο. Τα όμορφα βράδια που οντας όμορφα ντυμένος υποδέχεσαι τους καλεσμένους σου μετατρέπονται σε άδεια βράδια που χωρίς κανένα σχεδόν τραπέζι, πρέπει να πληρώσεις μεροκάματα, προμήθειες, σταθερά και μεταβλητά έξοδα, διαφήμιση και πάνω από όλα να πολεμήσεις τη σκιά της αβεβαιότητας που αρχίζει και απλώνεται πάνω από το ωραίο σου μαγαζάκι.
Ένα κοινό λάθος που κάνουν πολλοί καταστηματάρχες ή μάνατζερς είναι ότι αιτιολογούν το κάθε πρόβλημα βάση κάποιου εξωτερικού παράγοντα χωρίς καν να σκεφτούν ότι ίσως η αιτία του προβλήματος να βρίσκεται μέσα σε κάποιο χώρο της επιχείρησης.
Ας αναλύσουμε την παραπάνω πρόταση:
“Τα όμορφα βράδια που όμορφα ντυμένος υποδέχεσαι τους καλεσμένους σου μετατρέπονται σε άδεια βράδια που χωρίς κανένα σχεδόν τραπέζι, πρέπει να πληρώσεις μεροκάματα, προμήθειες, σταθερά και μεταβλητά έξοδα, διαφήμιση και πάνω από όλα να πολεμήσεις τη σκιά της αβεβαιότητας που αρχίζει και απλώνεται πάνω από το ωραίο σου μαγαζάκι. “
Τα όμορφα βράδια
Οι πελάτες έρχονται στο εστιατόριο για να φάνε; Εν μέρει ναι, γενικά όχι! Έρχονται για να περάσουν καλά, να δημιουργήσουν κοινές εμπειρίες και να δεθούν με την παρέα που επέλεξαν να έρθουν. Το φαγητό είναι ένα μέσο για να επιτύχουν τα παραπάνω που δεν είναι τίποτα άλλο από την βασική ανθρώπινη ανάγκη να ανήκει σε αγέλες που όλοι μαζί καλύπτουν την ανάγκη της επιβίωσης, δηλαδή τρώνε! Εξασφάλισε τους ένα καλό φαγητό σε μία ωραία ατμόσφαιρα και δώσε μια παραπάνω πινελιά για το extra feeling.
“Που όμορφα ντυμένος“
Για να νοιώσει κάποιος ασφαλής, πρέπει η πρώτη εντύπωση που του κάνεις, να είναι καλύτερη από αυτή που έχει για τον εαυτό του. Ποια είναι η πρώτη εντύπωση; Φυσικά η εμφάνιση σου. Λυπάμαι αλλα αν είσαι αφρόντιστος, με παντόφλες, τριχωτός και αντί να μυρίζεις ένα διακριτικά όμορφο άρωμα, μυρίζεις τηγανίλα (ή ακόμα χειρότερα ιδρωτίλα), τότε….
“Υποδέχεσαι τους καλεσμένους σου”
Ξένους ξένιζε, μήποτε ξένος γένῃ, το είπε ο Μένανδρος, last year. Ψάξε το στο google και θα καταλάβεις ότι αν δεν υποδέχεσαι τους πελάτες εγκάρδια σαν να ήταν καλεσμένοι, κάποτε θα μείνεις χωρίς το μαγαζάκι σου και θα πηγαίνεις σε άλλα εστιατόρια για να βγάζεις χολή, που όμως έχουν μείνει ανοιχτά γιατί εκτός από τα υπόλοιπα, υποδέχονται όμορφά και εγκάρδια τους πελάτες τους, σαν να είναι οι καλεσμένοι τους.
“Mετατρέπονται σε άδεια βράδια…”
Αργά και σταθερά συμβαίνει αυτό. Όσο αργά και σταθερά αρχίζεις και παρακάμπτεις το ένα στάνταρ μετά το άλλο μόνο και μόνο επειδή “είσαι αφεντικό” ή επειδή “είσαι σούπερ μάνατζερ” αλλά αντί να μαστιγώνεις τον εαυτό σου πρώτα και σαν παράδειγμα και για τους υπόλοιπους, φροντίζεις να κατεβάζεις όλο και περισσότερο την εικόνα της επιχείρησης σου. Κάποια στιγμή λοιπόν έρχονται τα άδεια βράδια….
“Που χωρίς κανένα σχεδόν τραπέζι”
Λέγεται προσφορά και ζήτηση, όσο υπάρχει προσφορά αλλα όχι ζήτηση, το πρόβλημα βρίσκεται στον παροχέα και όχι στον πελάτη. Ο παροχέας πρέπει να προσαρμοστεί στα δεδομένα της αγοράς, να βρει τα κενά σημεία, να τα γεμίσει και να φροντίσει να το κάνει καλά, αλλιώς τα τραπέζια θα μένουν άδεια.
